Waarom loop ik eigenlijk zo hard?

Ik heb geen haast. Echt niet. En toch betrap ik mezelf erop: ik loop snel. Veel te snel. Mijn voeten tikken het tempo van iemand die te laat is, terwijl ik… nergens hoef te zijn. Alleen even naar de winkel. That’s it.

En terwijl ik dat besef, vraag ik me hardop af: waarom loop ik eigenlijk zo hard? Het antwoord is simpel: ik weet het niet. En toch voelt het ook niet als toeval.

Als het gaat over grenzen, hebben we het vaak over duidelijke momenten. “Nee” zeggen. “Stop.” “Ik heb rust nodig.” Maar grenzen zijn niet alleen iets wat je uitspreekt. Ze leven ook in je lijf. In je tempo. In hoe je loopt, ademt, eet, beweegt, leeft.

En dat snelle lopen, dat haastige tempo? Dat zit zo diep ingebakken. We zijn zó gewend om door te denderen, zelfs als er helemaal geen reden is om te haasten. We hebben onszelf een tempo aangeleerd dat niet klopt bij wat ons lijf eigenlijk nodig heeft.

En precies dát moment — waarop je jezelf erop betrapt dat je haastig bent zonder reden — is goud waard. Want daar begint voelen.

Ik merkte het op. Ik stond stil. Letterlijk. Midden op de stoep. En ik besloot: ik vertraag. Niet alleen mijn benen, maar ook mijn adem, mijn gedachten, mijn systeem. Zodat mijn lijf weer even kan landen. Acclimatiseren aan de rust die er wél is, maar die ik onbewust was gaan negeren.

Grenzen aangeven gaat over voelen. Over stoppen. Over jezelf opmerken. Niet vanuit strengheid, maar vanuit liefde. Niet harder, maar zachter. Minder ‘kom op, doorgaan’ — meer ‘hé, lieverd, je hoeft nu niks’.

Wees eens eerlijk: als jij een vriendin zou zien die haastig loopt terwijl ze nergens naartoe hoeft, wat zou je dan zeggen? “Toe joh, loop nou eens door”? Of eerder: “Hé, waarom haast je je eigenlijk zo? Je mag ook rustig aan doen, hoor.”

Precies.

Dat tweede dus. Voor een ander kunnen we het vaak zó goed zien. Maar voor onszelf? Mwah. Daar stappen we vaak gedachteloos overheen. En dat is niet omdat we het niet weten — maar omdat het zo diep geworteld zit in hoe we gewend zijn te bewegen in deze wereld.

Dus dit is gewoon een klein voorbeeld. Van hoe snel en hoe stilletjes we onze grenzen kunnen passeren. Van hoe belangrijk het is om te blijven voelen. Ook in iets simpels als lopen naar de winkel. Juist daarin.

Wil je oefenen met grenzen voelen in je lijf? Dan begin je niet met grote stappen, maar met kleine vertragingen. Even stilstaan. Letterlijk. En jezelf weer uitnodigen tot rust.

En als je dit herkent — dat onbewuste tempo, dat niet-kloppende haastige lijf — dan ben je niet de enige. Misschien is dit jouw reminder om vandaag iets langzamer te doen. Omdat je het waard bent. Omdat jouw lichaam mag meepraten.

En omdat je nergens hoeft te zijn, behalve bij jezelf.

Wil je hier verder in verdiepen?

Op mijn  online platform kun je praktische en lichaamsgerichte tools krijgt om jouw grenzen beter te voelen, aan te geven én te respecteren. Geen ingewikkelde theorie, maar oefeningen die je direct in je dagelijks leven kunt toepassen.

➡️ Download hier alvast mijn gratis gids ‘Grenzen beginnen in je lijf’ – een eerste stap naar meer rust, ruimte en zelfrespect.

(link toevoegen)

Of schrijf je in voor mijn nieuwsbrief en blijf als eerste op de hoogte van nieuwe trainingen en workshops.

Jij mag langzamer. Jij mag voelen. Jij mag kiezen.

Don’t worry about sounding professional. Sound like you. There are over 1.5 billion websites out there, but your story is what’s going to separate this one from the rest. If you read the words back and don’t hear your own voice in your head, that’s a good sign you still have more work to do.